De eerste koningsdag. Net als toen het nog koninginnedag heette is er grote vrijmarkt in de wijk. Iedereen biedt aan waar-ie vanaf wil in de hoop anderen zoveel mogelijk spullen (lees: rommel) tegen een zacht prijsje aan de hand te doen. Wij vallen in de laatste categorie en meteen op de eerste hoek, bij de eerste boom is het raak: een fietsje voor onze oudste dochter. We kunnen niet voorbij lopen, ze heeft ‘m al gezien. Mooie kleur, leuke set met meidenfietstassen achterop… Papa ook tevreden want weinig roest, juiste maat wielen, redelijke banden én … een aantrekkelijk vrijmarkt-prijsje! Even een rondje proefrijden, maar eigenlijk is al duidelijk dat dit ‘m wordt.
Onderwijl dat moeder en oudste dochter voor een testrit wegrennen resp. wegfietsen probeer ik een praatje met de aanbieder te maken. Lukt niet zo best omdat onze jongste dochter mij wat wil zeggen en ze trekt aan mijn hand en broek: “papa, ikke die!” Want, er staat nog een fietsje en die bevalt haar wel – zoveel is me uit de weinige woorden, de begerige ogen en het wijzende handje wel heel duidelijk. Mooie kleur, mooi mandje voorop… Papa ook tevreden, want weinig roest, juiste maat wielen, redelijke banden; geen zijwieltjes maar die hebben we nog wel liggen (deze jongedame is 2,5 jaar) … Precies zoals we er al eentje thuis in de tuin hebben staan, die ze alweer een poosje terug van haar zus heeft overgekregen.
Even overleg, als oudste-dochter met mama terugkomt, maar dan mag de jongste ook “haar” fietsje proberen. Hoewel ze thuis niet zo heel erg enthousiast is om het (nagenoeg identieke!) fietsje te gebruiken, trapt ze nu weg alsof ze bij de brandweer werkt en er zojuist groot alarm geslagen is. Op deze fiets (b)lijkt ze ineens alles te kunnen wat dusver steeds onmogelijk leek – zelfs zonder zijwieltjes!! Bijzonder, maar ook heel effectief omdat ze ons zo wel heel duidelijk laat zien, nee voelen(!), dat zij ook een eigen fiets wil. Misschien ook wel verdiend eigenlijk, in plaats van alleen maar “afdankertjes” van haar zus.
Gelukkig voor mama en papa is het tweede fietsje eveneens voorzien van een aantrekkelijk vrijmarkt-prijsje. Bovendien is het alternatief om haar eindeloos te moeten motiveren en urenlang achterna te rennen terwijl zij leert fietsen bepaald onaantrekkelijk. Beetje onderhandelen over de twee fietsjes levert een nog mooier vrijmarkt-prijsje op en we prijzen ons gelukkig met het enthousiasme van de twee meiden.
Zo gaat het denk ik op het werk ook. Het is niet leuk om (steeds) iets van een ander doorgeschoven te krijgen. Een idee, een opdracht, een oplossing. Soms is het gewoon heel erg leuk om te denken dat het allemaal van jezelf is. Je eigen idee, je eigen uitwerking, je eigen plan, je eigen oplossing voor een probleem. Dat klinkt in eerste instantie heel inefficiënt, als iedereen alles zelf bedenkt, maar het enthousiasme en elan waarmee daarna wordt verder gewerkt is juist bijzonder effectief. Omdat je er als manager niet continu achteraan hoeft te jagen en rennen om te zorgen dat het goedgaat!
Nu alleen dat eerste fietsje nog slijten; het wordt te vol in de schuur. Maar, de vrijmarkt is al weg. Iemand dus? Tientje. Omdat het vakantie is!
#Loeigoed! 